خداوند جایگاه ثروتمندی در دنیا را تحلیل می کند و می فرماید: «بَلْ لا تُکْرِمُونَ الْیَتیم وَ لا تَحاضُّونَ عَلی طَعامِ الْمِسْکین»؛ یعنی چون نگاهتان به ثروت و فقر غلط است. ثروت را در مسیر صحیح که عبارت باشد از تکریم یتیم و اطعام مسکین، مصرف نمی کنید، فرهنگتان به دست آوردن ثروتِ سرگردان است.
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
امام باقر علیه‌السلام به جابر بن يزيد جعفي نصيحت مي كنند كه «يا جابِر! اِغْتَنِمْ مِنْ اَهْلِ زَمانِكَ خمْساً»؛ پنج چيز را در رابطه با مردم زمانه غنيمت شمار: «إِنْ حَضَرْتَ لَمْ تُعْرَفْ»؛ اگر در مجلسي حاضر بودي و تو را نشناختند. «وَ إِنْ غِبْتَ لَمْ تُفْتَقَدْ»؛ و اگر از جلسه خارج شدي و به دنبالت نبودند. «وَ إِنْ شَهِدْتَ لَمْ تُشاوَر»؛ و اگر در جلسه بودي و از تو نظر نخواستند. «وَ إِنْ قُلْتَ لَمْ يُقْبَلْ قَوْلُكَ»؛ و اگر نظر دادي و نظرت را نپذيرفتند. «وَ إِنْ خَطَبْتَ لَمْ تُزَوَّجْ»؛ و اگر خواستگاري كردي و جواب ردّ دادند.
اين پنج حالت را غنيمت بشمار، نه اين كه از آن ها ناراحت شوي، چون امام علیه‌السلام مي خواهند كه ارزش هاي اهل دنيا براي ما ملاكِ كمال و خواري قرار نگيرد. مگر تو در اين دنيا نيامده اي كه عبوديت خود را تقويت كني، سراسر اين دنيا امتحان است براي اظهار عبوديت.
اگر گفتند: فلاني فقير است، بگو: الحمدلله، ولي اگر ثروتمند بودي، بايد بدنت بلرزد كه در آن شرايط چطوري مسئوليتم را انجام دهم تا از امتحان الهي سرفراز خارج شوم و خللي در عبوديتم وارد نشود.
امام علیه‌السلام در قسمت پنجمِ نصيحت خود مي فرمايد: اگر خواستگاري كسي رفتي و دست ردّ به سينه ات زدند اين را غنيمت بشمار، چون مصلحتي در آن است، سرّي پشت قضيه است. حالا ما آزاد و راحت مي شويم از اين تصورات كه اگر ازدواج نكنيم مسائل جنسي مان چه مي شود. آيا ارضاي مسائل جنسي در زندگي اصل است و يا فرع؟ مي فرمايند وقتي تو وظيفه ات را انجام دادي و خواستگاري هم كردي ولي تو را ردّ كردند، به چيزي دسترسي پيدا مي كني كه به نحو ديگري از مزاحمت مسائل جنسي ات راحت مي شوي و مي تواني به سير روحاني خود ادامه دهي. خود خداوند در قرآن فرمود: «وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ»؛ يعني آن هايي كه امكان ازدواج برايشان نيست، عفّت خود را نگهدارند تا خداوند به نحوي آن ها را با فضل خود غني گرداند. خدا نوري به قلب تو مي اندازد كه ديگر اين مشكل را نداري. جواني كه براي خدا و براي حفظ عفّت به خواستگاري مي رود، اگر او را بپذيرند، عفّتش حفظ مي شود، اگر نپذيرند باز خداوند به نحو ديگر عفّتش را حفظ مي كند.
امام باقر علیه‌السلام مي خواهند ما متوجه شويم قواعدي در اين عالم جاري است كه محروميت هاي دنيايي، حقيقتاً محروميت نيست. لذا مي فرمايند: آن ها را غنيمت بشمار. پس نمي شود گفت فقر نشانه حقارت و ثروت نشانه بزرگي است. اشتباه از اين جاست كه وقتي پروردگار ما، ما را امتحان مي كند، وقتي به ما نعمت مي دهد، مي گوييم: «اَكْرَمَنِ»؛ مرا گرامي داشت و وقتي ثروت ما را محدود مي كند، مي گوييم: «اَهانَنِ»؛ يعني به من بي محلي كرد و مرا سبك شمرد! مي فرمايد: «كَلاّ!»؛ يعني اين چنين نيست، يعني اين بينش كه غنا نشانه شرافت و فقر نشانه خواري است، غلط است.
خداوند جايگاه ثروتمندي در دنيا را تحليل مي كند و مي فرمايد: «بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيم وَ لا تَحاضُّونَ عَلي طَعامِ الْمِسْكين»؛ يعني چون نگاهتان به ثروت و فقر غلط است. ثروت را در مسير صحيح كه عبارت باشد از تكريم يتيم و اطعام مسكين، مصرف نمي كنيد، فرهنگتان به دست آوردن ثروتِ سرگردان است. اگر ثروت در فرهنگ ديني وارد زندگي انسان ها شود، آن ثروت جهت دار است و در مسير خاص قرار مي گيرد و در نتيجه نه فرد ثروتمند فاسد مي شود و نه جامعه، ولي اگر همان ثروت در فرهنگ غير ديني، وارد جامعه شود، آن ثروت، سرگردان مي شود و شخص ثروتمند را به غرور و كبر مي كشاند و جامعه را هم گرفتار تفاوت طبقاتي مي كند.
منبع: جایگاه رزق انسان در هستی؛ اصغر طاهرزاده
امام باقر علیه‌السلام به جابر بن يزيد جعفي نصيحت مي كنند كه «يا جابِر! اِغْتَنِمْ مِنْ اَهْلِ زَمانِكَ خمْساً»؛ پنج چيز را در رابطه با مردم زمانه غنيمت شمار: «إِنْ حَضَرْتَ لَمْ تُعْرَفْ»؛ اگر در مجلسي حاضر بودي و تو را نشناختند. «وَ إِنْ غِبْتَ لَمْ تُفْتَقَدْ»؛ و اگر از جلسه خارج شدي و به دنبالت نبودند. «وَ إِنْ شَهِدْتَ لَمْ تُشاوَر»؛ و اگر در جلسه بودي و از تو نظر نخواستند. «وَ إِنْ قُلْتَ لَمْ يُقْبَلْ قَوْلُكَ»؛ و اگر نظر دادي و نظرت را نپذيرفتند. «وَ إِنْ خَطَبْتَ لَمْ تُزَوَّجْ»؛ و اگر خواستگاري كردي و جواب ردّ دادند.
اين پنج حالت را غنيمت بشمار، نه اين كه از آن ها ناراحت شوي، چون امام علیه‌السلام مي خواهند كه ارزش هاي اهل دنيا براي ما ملاكِ كمال و خواري قرار نگيرد. مگر تو در اين دنيا نيامده اي كه عبوديت خود را تقويت كني، سراسر اين دنيا امتحان است براي اظهار عبوديت.
اگر گفتند: فلاني فقير است، بگو: الحمدلله، ولي اگر ثروتمند بودي، بايد بدنت بلرزد كه در آن شرايط چطوري مسئوليتم را انجام دهم تا از امتحان الهي سرفراز خارج شوم و خللي در عبوديتم وارد نشود.
امام علیه‌السلام در قسمت پنجمِ نصيحت خود مي فرمايد: اگر خواستگاري كسي رفتي و دست ردّ به سينه ات زدند اين را غنيمت بشمار، چون مصلحتي در آن است، سرّي پشت قضيه است. حالا ما آزاد و راحت مي شويم از اين تصورات كه اگر ازدواج نكنيم مسائل جنسي مان چه مي شود. آيا ارضاي مسائل جنسي در زندگي اصل است و يا فرع؟ مي فرمايند وقتي تو وظيفه ات را انجام دادي و خواستگاري هم كردي ولي تو را ردّ كردند، به چيزي دسترسي پيدا مي كني كه به نحو ديگري از مزاحمت مسائل جنسي ات راحت مي شوي و مي تواني به سير روحاني خود ادامه دهي. خود خداوند در قرآن فرمود: «وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ»؛ يعني آن هايي كه امكان ازدواج برايشان نيست، عفّت خود را نگهدارند تا خداوند به نحوي آن ها را با فضل خود غني گرداند. خدا نوري به قلب تو مي اندازد كه ديگر اين مشكل را نداري. جواني كه براي خدا و براي حفظ عفّت به خواستگاري مي رود، اگر او را بپذيرند، عفّتش حفظ مي شود، اگر نپذيرند باز خداوند به نحو ديگر عفّتش را حفظ مي كند.
امام باقر علیه‌السلام مي خواهند ما متوجه شويم قواعدي در اين عالم جاري است كه محروميت هاي دنيايي، حقيقتاً محروميت نيست. لذا مي فرمايند: آن ها را غنيمت بشمار. پس نمي شود گفت فقر نشانه حقارت و ثروت نشانه بزرگي است. اشتباه از اين جاست كه وقتي پروردگار ما، ما را امتحان مي كند، وقتي به ما نعمت مي دهد، مي گوييم: «اَكْرَمَنِ»؛ مرا گرامي داشت و وقتي ثروت ما را محدود مي كند، مي گوييم: «اَهانَنِ»؛ يعني به من بي محلي كرد و مرا سبك شمرد! مي فرمايد: «كَلاّ!»؛ يعني اين چنين نيست، يعني اين بينش كه غنا نشانه شرافت و فقر نشانه خواري است، غلط است.
خداوند جايگاه ثروتمندي در دنيا را تحليل مي كند و مي فرمايد: «بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيم وَ لا تَحاضُّونَ عَلي طَعامِ الْمِسْكين»؛ يعني چون نگاهتان به ثروت و فقر غلط است. ثروت را در مسير صحيح كه عبارت باشد از تكريم يتيم و اطعام مسكين، مصرف نمي كنيد، فرهنگتان به دست آوردن ثروتِ سرگردان است. اگر ثروت در فرهنگ ديني وارد زندگي انسان ها شود، آن ثروت جهت دار است و در مسير خاص قرار مي گيرد و در نتيجه نه فرد ثروتمند فاسد مي شود و نه جامعه، ولي اگر همان ثروت در فرهنگ غير ديني، وارد جامعه شود، آن ثروت، سرگردان مي شود و شخص ثروتمند را به غرور و كبر مي كشاند و جامعه را هم گرفتار تفاوت طبقاتي مي كند.
منبع: جایگاه رزق انسان در هستی؛ اصغر طاهرزاده
